It's been two weeks since the classes have started. Nasa dalawang magkabaliktad na mundo ako ng sabay. Nakikisabay sa pag-ikot ng bolang hindi ko kilala. Ng larong hindi ko pa alam laruin.
Bago ako pumasok ng Diliman para magturo, noong malayo pa sa pakiramdam ko ang posibilidad na matanggap ako, napakarami kong pangarap. Mga pangarap na halos hindi ko na maalala ngayon. Ngayon alam ko na na ang mga pangarap ay gawa lang ng kalungkutan. Hatid lang ng hindi pagiging kuntento sa kung ano ang mayroon. Na-gets ko na kung bakit hindi tayo umuunlad na mga Pinoy in general, masyado tayong kuntento.
Naalala ko noon sa Baguio nang mga panahong mag-isa ako sa kwarto, mag-isa sa paglalakad sa Session Road, mag-isang manuod ng sine at mag-isang lumuluha. Sinabi ko sa sarili ko na lahat ng kalungkutang nararamdaman ko ay mapapalitan din ng kasiyahan, pasasaan nga ba naman at mag-uumaga rin. Nasanay akong huwag umasa sa iba. Natuto akong kumapit sa Dios ng buong-buo dahil alam ko na sa Kaniya nanggagaling ang lahat.
May mga panahong nagpapanata ako sa kapilya ng gabi. Alas diyes ata iyon kasabay nila Fernyl. Tatanggalin ko ang sapatos ko at magpapatirapa sa tribuna dahil sabi ni Mama ay lubos daw ang espiritu doon. Hindi siya nagkamali. Bawat patak ng luha ko hiniling ko sa Dios ang trabahong ito at ang magandang buhay para sa aming buong pamilya. Bawat hikbi ninais kong nawa'y hindi ako magkamali sa mga desisyon ko sa buhay. Bawat hampas ng palad sa dibdib hinandog ko ang buong sarili ko sa Dios, "Sa Iyo po ako", ang sabi ko. Hari nawa.
Malaki talaga ang nagagawa ng pag-iisa. Kaya matatalino ang mga ermitanyo dahil may pagkakataon silang tumingin sa mundo mula sa labas. Parang iyong sense ng Incompleteness Theorem. Unless you get out of the system, you will never ever understand everything. As if nothing makes sense. Kaya takot akong makisama sa ibang tao at malibang sa kasiyahang dala ng mundo. Iyon bang ngiti na naidudulot ng mga simpleng bagay na nagpapababa ng standards natin ng kasiyahan? Mangmang mang maituring, masaya pa rin.
At oo, mangmang ako. Naghahanap na ako ng pagkalinga ng ibang tao. Nagnanais na akong magkaroon ng taong mamahalin at magmamahal din sa akin unconditionally. Pero hindi ganoon kadali ang buhay at siempre lalo naman ang pag-ibig. Mahirap makita lalo na kung hindi naman naghahanap. Kung makakita man, hindi ka naman niya hinahanap. At kung hinahanap ka man niya, hindi naman kayo pareho ng paraan. Kaya nga sabi ko, "A waste of precious time".
Mayabang kasi ako kaya ang tingin kos a bawat panahon ko ay precious o mahalaga. Bawat tambay ko alam ko na somewhere sa mundo may nagagawang bago. May namamatay na mga tao sa gutom. May pinapanganap na mayaman. May nililibing pero hindi namamatay. At may buhay na tila naman patay. Tama, ang buhay natin ay isang malaking flowchart na puro diamond, puro descisions. Ang hindi nga lang masaya, higit pa sa dalawa ang puwede nating piliin. Mamimili lang ako kung gusto kong mabuhay at mamatay ng kagaya ng isang normal na Pilipinong nag-aral, nagtrabaho, nag-asawa, nagka-anak, tumatanda at namatay. O pwede akong maging isang taong importante. Kung ano man ang ibig sabihin noon, sa tingin ko ay sa edukasyon.
People's affirmations do not mean anything to me. I have my own standards. Unfortunately, this past months, it is lower than ever. And I pray that it will not go on like this... forever.
Bago ako pumasok ng Diliman para magturo, noong malayo pa sa pakiramdam ko ang posibilidad na matanggap ako, napakarami kong pangarap. Mga pangarap na halos hindi ko na maalala ngayon. Ngayon alam ko na na ang mga pangarap ay gawa lang ng kalungkutan. Hatid lang ng hindi pagiging kuntento sa kung ano ang mayroon. Na-gets ko na kung bakit hindi tayo umuunlad na mga Pinoy in general, masyado tayong kuntento.
Naalala ko noon sa Baguio nang mga panahong mag-isa ako sa kwarto, mag-isa sa paglalakad sa Session Road, mag-isang manuod ng sine at mag-isang lumuluha. Sinabi ko sa sarili ko na lahat ng kalungkutang nararamdaman ko ay mapapalitan din ng kasiyahan, pasasaan nga ba naman at mag-uumaga rin. Nasanay akong huwag umasa sa iba. Natuto akong kumapit sa Dios ng buong-buo dahil alam ko na sa Kaniya nanggagaling ang lahat.
May mga panahong nagpapanata ako sa kapilya ng gabi. Alas diyes ata iyon kasabay nila Fernyl. Tatanggalin ko ang sapatos ko at magpapatirapa sa tribuna dahil sabi ni Mama ay lubos daw ang espiritu doon. Hindi siya nagkamali. Bawat patak ng luha ko hiniling ko sa Dios ang trabahong ito at ang magandang buhay para sa aming buong pamilya. Bawat hikbi ninais kong nawa'y hindi ako magkamali sa mga desisyon ko sa buhay. Bawat hampas ng palad sa dibdib hinandog ko ang buong sarili ko sa Dios, "Sa Iyo po ako", ang sabi ko. Hari nawa.
Malaki talaga ang nagagawa ng pag-iisa. Kaya matatalino ang mga ermitanyo dahil may pagkakataon silang tumingin sa mundo mula sa labas. Parang iyong sense ng Incompleteness Theorem. Unless you get out of the system, you will never ever understand everything. As if nothing makes sense. Kaya takot akong makisama sa ibang tao at malibang sa kasiyahang dala ng mundo. Iyon bang ngiti na naidudulot ng mga simpleng bagay na nagpapababa ng standards natin ng kasiyahan? Mangmang mang maituring, masaya pa rin.
At oo, mangmang ako. Naghahanap na ako ng pagkalinga ng ibang tao. Nagnanais na akong magkaroon ng taong mamahalin at magmamahal din sa akin unconditionally. Pero hindi ganoon kadali ang buhay at siempre lalo naman ang pag-ibig. Mahirap makita lalo na kung hindi naman naghahanap. Kung makakita man, hindi ka naman niya hinahanap. At kung hinahanap ka man niya, hindi naman kayo pareho ng paraan. Kaya nga sabi ko, "A waste of precious time".
Mayabang kasi ako kaya ang tingin kos a bawat panahon ko ay precious o mahalaga. Bawat tambay ko alam ko na somewhere sa mundo may nagagawang bago. May namamatay na mga tao sa gutom. May pinapanganap na mayaman. May nililibing pero hindi namamatay. At may buhay na tila naman patay. Tama, ang buhay natin ay isang malaking flowchart na puro diamond, puro descisions. Ang hindi nga lang masaya, higit pa sa dalawa ang puwede nating piliin. Mamimili lang ako kung gusto kong mabuhay at mamatay ng kagaya ng isang normal na Pilipinong nag-aral, nagtrabaho, nag-asawa, nagka-anak, tumatanda at namatay. O pwede akong maging isang taong importante. Kung ano man ang ibig sabihin noon, sa tingin ko ay sa edukasyon.
People's affirmations do not mean anything to me. I have my own standards. Unfortunately, this past months, it is lower than ever. And I pray that it will not go on like this... forever.
No comments:
Post a Comment